Θέματα

ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας

Η

 κ. Άννα Τζέμου είναι μια γλυκύτατη, ανοιχτόκαρδη και χαμογελαστή γυναίκα που σου δίνει την εντύπωση ότι έχει μια μεγάλη αγκαλιά για όλο τον κόσμο. Για όλους είχε να πει μια καλή κουβέντα και τα λόγια της ήταν γεμάτα αισιοδοξία και ελπίδα. Οι περιγραφές της από το παρελθόν ήταν πολύ συγκινητικές και θα μπορούσα να κάθομαι να την ακούω για ώρες. Εντύπωση μου έκανε ότι γνώριζε όλους τους πελάτες της με τα μικρά τους ονόματα και ρωτούσε με πραγματικό ενδιαφέρον, όπως «τι κάνει ο εγγονός σου;», «πώς είναι ο γιατρός;», «είπες χαιρετισμούς από μένα;» και πολλά άλλα.

Πόσα χρόνια είστε στο Χαλάνδρι;

Ήμουν κοριτσάκι 16 χρονών όταν ήρθα στο Χαλάνδρι και φέτος κλείνω 48 χρόνια εδώ στο ίδιο μαγαζί, μεγαλώνω την 3η γενιά.

Πώς ήταν η Ανδρέα Παπανδρέου όταν πρωτοήρθατε;

Kαταρχήν δεν λεγόταν Ανδρέα Παπανδρέου, λεγόταν Βασιλέως Κωνσταντίνου. Τα μαγαζιά ήταν πολύ λίγα, όλα με κεραμίδια και ο δρόμος ήταν διπλής κατευθύνσεως, άνοδος και κάθοδος. Απ’ έξω από το μαγαζί μου ήταν η στάση του λεωφορείου για την άνοδο. Τότε δεν υπήρχε καθόλου κίνηση, τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λίγα. Να σκεφτείς στη Βασιλέως Κωνσταντίνου παίζαμε μπάλα! Απέναντι από το μαγαζί μου ήταν το ψαράδικο του Μπάμπη του Πλέσσα, παραδίπλα από μένα ήταν ο φούρνος του Σακαλή, παραπέρα το κρεοπωλείο του Κώστα Κατσανδρή, παρακάτω ο Γιώργος ο μανάβης. Εκεί που είναι η Εμπορική Τράπεζα ήταν ο Ζηκογιάννης με τους καφέδες και μετά το ’66-’67 ήρθε ο Νίκος Θεοδώρου με τα είδη υγιεινής. Εκεί που είναι τώρα το Έβερεστ ήταν το παντοπωλείο Lux.

Πείτε μου κάποια χαρακτηριστικά γεγονότα που θυμόσαστε από τότε.

Τι να πρωτοθυμηθώ! Θα πρέπει να ήταν το ’67 ή το ’68, Γενάρης. Για 4 ημέρες έριχνε χιόνι, το είχε στρώσει κανονικά. Είχαμε βγει όλοι στη Βασιλέως Κωνσταντίνου και παίζαμε χιονοπόλεμο, καλαμπούρια και χαρά. Επίσης, θυμάμαι την γιαγιά τη Σακαλή, μια χοντρή κυρία, αρκετά αθυρόστομη, που καθόταν έξω από το μαγαζί της σε μια μεγάλη πολυθρόνα και με περίμενε κάθε μέρα να της βάλω κρύο νερό στο κατσαρολάκι της. Θυμάμαι τις χοροεσπερίδες που γινόντουσαν στην πλατεία, στο καφενείο του Αφεντούλη, με ζωντανή ορχήστρα. Yπήρχε στην πλατεία ο τροχονόμος τότε και κάθε Χριστούγεννα μαζεύαμε πράγματα, ό,τι μπορούσε ο καθένας- εγώ κοτόπουλα, ο άλλος φασόλια, ο άλλος φρούτα- και τα αφήναμε γύρω γύρω από το κουβούκλιο του τροχονόμου. Ήταν το έθιμο τότε. Αυτά πηγαίνανε μετά στο αστυνομικό τμήμα, στη Σωκράτους, και μοιραζόντουσαν στους υπαλλήλους και σε όσους είχαν μεγαλύτερη ανάγκη.

Ποιους ανθρώπους θυμόσαστε χαρακτηριστικά από τότε;

Θυμάμαι πολλούς, το Νίκο το Μπαϊρακτάρη που είχε το μπακάλικο με τα τσουβάλια τα ρύζια, τα φασόλια, τις φακές με τη σέσουλα, πολύ καλός άνθρωπος, νοικοκύρης, τη Λιλίκα τη μητέρα του Στέργιου Λεόπουλου, υπέροχος άνθρωπος, καλαμπουρτζού, ανοιχτόκαρδη, τη Ζωή Θεοδώρου και το Νίκο, το δήμαρχο το Μανιάτη και πολλούς άλλους.

Ποια μαγαζιά, εκτός από το δικό σας, έχουν παραμείνει από τότε;

Από τότε βρίσκονται στην ίδια θέση το υαλοπωλείο του Οδυσσέα Κάρολου και ο Ζηκογιάννης.

Πότε ήταν καλύτερα,τότε ή τώρα;

Φυσικά τότε. Ο κόσμος ήταν καλύτερος, βοηθούσε ο ένας τον άλλο, υπήρχε αγάπη, συνεννόηση, ο ένας έτρεχε να βοηθήσει τον άλλον, ήμασταν όλοι αγαπημένοι. Δουλεύαμε πολύ αλλά είχαμε και τα γλέντια μας. Τώρα ούτε καλημέρα δεν σου λένε. Έχει έρθει πολύς ξένος κόσμος στο Χαλάνδρι.

Σας έχει επηρεάσει η κρίση;

Όχι στο βαθμό που έχει επηρεάσει άλλους, γιατί εμείς έχουμε και την παραγωγή. Όμως στενοχωριέμαι πολύ που βλέπω τους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν φαγητό. Σε μένα έρχονται αρκετοί και ψωνίζουν με το «τεφτέρι». Ζούμε τη δυσκολότερη περίοδο, ποτέ δεν ήταν χειρότερα.

Η κυρία Άννα Τζέμου διατηρεί εδώ και 48 χρόνια το «κοτοπουλάδικο» στην Ανδρέα Παπανδρέου 43. Από τότε είναι παντρεμένη με τον κ. Θανάση, έχει δύο κόρες την Ελένη και τη Ματίνα και 4 εγγόνια.