Κ.Στοφόρος

Ο έρωτας, η κρίση και ο Άγιος Βαλεντίνος

ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ο κόσμος αλλάζει όταν

δυο εραστές φιλιούνται, οι πόθοι ενσαρκώνονται, η σκέψη ενσαρκώνεται, φτερούγες φυτρώνουν στους ώμους του σκλάβου, ο κόσμος είναι πραγματικός και χειροπιαστός, το κρασί είναι κρασί, το ψωμί ξαναβρίσκει τη γεύση του, το νερό είναι νερό, ν’ αγαπάς θα πει να μάχεσαι, ν’ ανοίγεις πόρτες, να παύεις να είσαι ένα πρωτοκολλημένο φάντασμα καταδικασμένο στην αιώνια αλυσίδα από έναν κύριο εκπρόσωπο

Οκτάβιο Παζ, Η Πέτρα του Ήλιου (μετάφραση Γιώργος Μακρής)

Ν

α ξεκινήσω με μια ομολογία: Απεχθάνομαι τον Άγιο Βαλεντίνο. Και δεν εννοώ τον Άγιο, που δεν έτυχε να γνωρίσω, αλλά τη μέρα του. Τη 14η Φεβρουαρίου. Προτιμώ ειλικρινά τη 13η κι ακόμη καλύτερα τη 15η που όλα έχουν τελειώσει. Για να το πω ακόμη πιο ωμά: η «Μέρα των Ερωτευμένων» έχει τόση σχέση με τον έρωτα όση το σεξ με την πορνογραφία, όση η Ελβετία με τη Νέα Ελβετία!

Θα μου πείτε:

 «Τότε γιατί ασχολείσαι; Άσε τους ανθρώπους να ανταλλάσσουν καρδιές, σοκολατάκια και αρκουδάκια. Άσε να δουλέψουν τα ανθοπωλεία. Κρίση έχουμε! Ζιζάνια θες να σπείρεις; Ή μήπως θες να δώσεις επιχειρήματα σε όλους τους τσιγκούνηδες και αδιάφορους άντρες; ».

Δε θέλω να σπείρω καινά δαιμόνια (αν και ο Βαλεντίνος και σχετικά καινός και κενός για μένα είναι). Είναι πολύ πιθανόν ακόμη κι εγώ να σπεύσω να προμηθευθώ κάποιο σχετικό αξεσουάρ. Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε καρδιές -φακούς και σε ζάρια που γράφουν «αγκαλιά», «φιλί» κλπ. Θα ενισχύσουμε την τοπική αγορά και θα αποφύγουμε οικογενειακές «παρενέργειες».

Αναρωτιέστε σίγουρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη συγκεκριμένη σελίδα. Διότι κάτι περί πολιτικής θα περιμένατε να γράψω. Το τελευταίο πράγμα που σας ενδιαφέρει είναι οι απόψεις του υπογράφοντος για τον Άγιο Βαλεντίνο.

Αν ωστόσο διαβάσατε προσεκτικά τους στίχους που παραθέτω στην αρχή θα καταλάβατε ίσως πού το πηγαίνω. Μάλλον έχω επηρεαστεί και από την πρόσφατη συνάντηση μου με την Άριελ Λίβι συγγραφέα βιβλίου για την «ανερχόμενη κουλτούρα του ξέκωλου» και δεν παύω να σκέφτομαι με ποιον τρόπο εν ονόματι της «απελευθέρωσης», αλλά και ως θύματα και συνένοχοι μιας τεράστιας εμπορικής θύελλας, μετατρέψαμε τον έρωτα και το σεξ σε κάτι ανούσιο. Σε κάτι που πουλιέται και αγοράζεται. Κι αν δεν πήραμε αυτό το δρόμο, θεωρήσαμε πως έρωτας είναι να κλείνεσαι με τον «άνθρωπό σου» στη γυάλινη σφαίρα σας και ο κόσμος για σένα να μην υπάρχει.

Ήταν σαν τη φιλοσοφία της ανόδου, της κονόμας, του life style που καλλιεργήθηκε από την «σοσιαλιστική» δεκαετία του ‘80. Τότε που φεύγανε τα μουστάκια και έρχονταν τα κοχίμπα. Που το ΚΛΙΚ αντικαθιστούσε την «Εξόρμηση». Άρχισε το γδύσιμο στα περιοδικά και συνεχίστηκε στις ψυχές μας.

Δεν ανεβήκαμε όλοι στα «Καγιέν». Δε θα ήταν άλλωστε δυνατόν: όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα. Ούτε αποκτήσαμε όλοι σπίτια με πισίνες. Ακόμη χειρότερα. Πουληθήκαμε για πολύ λιγότερο από τριάντα αργύρια. Και δε δείξαμε ούτε καν την αξιοπρέπεια του Ιούδα!

Ανακαλύπτουμε τώρα με καθυστέρηση πως άλλο ζωή και άλλο life style. Άλλο έρωτας και άλλο η ψευδής αναπαράσταση του. Ανακαλύπτουμε πως χωρίς αγώνα τίποτα δεν κερδίζεται, αλλά και τίποτα δεν αξίζει να κερδηθεί. Πως «αγάπη θα πει να μάχεσαι».

Πως τα όνειρα που μας πούλησαν δεν ήταν τα δικά μας.

Είναι άγριο να ξυπνάς ξημέρωμα από ένα όμορφο όνειρο, έξω να έχει σκοτάδι και κρύο, κι εσύ να πας να δουλέψεις χωρίς να γνωρίζεις αν θα πληρωθείς, αν και αύριο θα έχεις δουλειά. Χωρίς να γνωρίζεις τι αποφασίζεται για σένα πίσω από τις κλειστές πόρτες της εξουσίας. Όλοι αυτοί που σε κοίμιζαν -χρόνια τώρα- γελάνε χαιρέκακα. Το σκάνε πρώτοι από το καράβι σαν τον Ιταλό καπετάνιο.

Θα το αφήσεις έτσι;