Γ.Θεοδοσίου

  loksos@gmail.com

ἀναφανδόν

Τ

οιουτοτρόπως!

Όπως είχε αρχίσει η νύχτα να σφαδάζει αφημένη στα σχήματα με τις αμβλείες γραμμές.

Κατηφόρισε το μεγάλο αδιέξοδο αφήνοντας στη σκόνη της τα μισόλογα των περιορισμένων περιόδων.

Παρακείμενος ολίγιστου βιογραφικού η αναπνοή μεταποιήθηκε, συμφώνως προς τας υποδείξεις και θρασύγλωσση περιόρισε στα χείλια της, την αισθαντικότητα των συνταγών της εσπερινής αναίδειας.

Το άλικο συνωστισμένο ξέφτιζε στις καταλήξεις και το ψιμυθιωμένο προσωπείο προστάτευε το ξεφωνητό του χαμηλωμένου φωτισμού που έδινε τα νερά στη δυσαρεστημένη ομίχλη.

Καπνός και τα σχήματα να μεταναστεύουν, πρωταγωνιστές μονόπρακτου στιγμιοτύπου, εκλιπαρώντας την ψευδαίσθηση εντός των παρενθέσεων.

Ο θόρυβος να χαλιναγωγεί την ανυπαρξία της ρητορικής και οι περιλήψεις να πρωτοστατούν κάνοντας τη μυθοπλασία καταραμένη εκφώνηση.

Ένας υπερυψωμένος φαρδύς ξύλινος δρόμος. Ένα ποτήρι με την υγρασία περιεχόμενη και αγκώνες προσηλωμένοι στην ιεροτελεστία.

Και σκιές διαφόρων χρωμάτων, περιφερόμενοι θίασοι αλλοπρόσαλλων κατευθύνσεων.

Εσωτερικός μονόλογος, θεατρική προτεραιότητα ματαιοδοξίας στα τετραγωνικά του σώματος. Και τα καύκαλα απομονωμένα, επιθετικοί προσδιορισμοί αποχαυνωμένου διαδικτυακού προσανατολισμού, ψελλίζουν αναζητώντας το πληκτρολόγιο.

Απέναντι το αγλάισμα εκ του ορνιθοτροφείου, με τη γλώσσα να πλαταγίζει στους ρυθμούς προχωρημένου μουσικού συνθέματος ενώ το σάνδαλον αποτύπωμα συμπληγάδων βράχων, να συνθλίβει επιτηδευμένα το αφηρημένο βλέμμα της λευκής απομιμήσεως. Γυμνοί ώμοι, απλανές ύφος αυτοκρατορικής καταγωγής και οι εξοχές ολοφάνερες να αποσαφηνίζουν πλήρως το προαναφώνημα της φαιάς ουσίας.

Καλλίσφυρος και καλλίκομος, απαστράπτουσα, με την ορθογραφία της έκπτωσης αναρτημένη στους γυμνασμένους μηρούς, προλογίζει με τη συμπεριφορά του εκκρεμούς το διαπόρημα του τοπίου.

Εμβροντησία και το ομόηχον αναμοχλεύει την αστραπή περιπλέκοντας στο μεσουράνημα την παραφωνία των αντιδράσεων.

Μυσταγωγία και ένα λεπτεπίλεπτο μειδίαμα, αποκαλυπτήρια ανάμνηση σφραγισμένου κυνόδοντος, μονολόγησε τις προθέσεις του αιχμηρού νοήματος, ενώ η ορμή της χρήσεως των κανόνων της ευτραπελίας επικαλέστηκε το πρωτείον της αλαζονείας.

Και οι περιστάσεις κατέφυγαν στο περιτριγυρισμένο απεικόνισμα αναλύοντας με τη συντομία των μορφασμών την ποικιλόμορφη ουσία της επιδείξεως.

Οι ώρες κυνήγησαν τον επόμενο αριθμό και στις συνοικίες των πεζόδρομων η βρόμικη επιφάνεια του σκυροδέματος παρανόησε με τις πρώτες νιφάδες.

Ιχνογραφήματα απατηλών νυχτερινών ικεσιών και ένα παραπάτημα δύσλαλης απαγγελίας ξέμεινε να αφουγκράζεται τη νεφέλη του παρατημένου χρόνου, στην υποτείνουσα των κατασκευασμένων μονοπατιών.

Τοιουτοτρόπως λοιπόν!

Το αποκορύφωμα του παραληρήματος αποσιώπησε το περίγραμμα, αποσυντόνισε το ερμήνευμα και παρέσυρε το χλομό στο υπόγειο της σελίδας.

Και η ανάγνωση θαμβαλέα και βαρυμήνιος έφτυσε στο περιθώριο, το υψήγορο πρωτόγραμμα της αμαρτίας!